Ένα παραμύθι που μιλά για τη διαφορετικότητα και γιατί το κάθε πλάσμα πάνω στη γη είναι σημαντικό! Της CretaMum Ρένας.  Πανέμορφη και ανθοστολισμένη η Άνοιξη, έκανε και φέτος την εμφάνιση της, φέρνοντας σε όλα τα κλαδιά και τους βλαστούς του Βοτανικού Κήπου καινούρια φύλλα και άνθη. Ευωδιαστά λουλούδια σε ποικίλα μεγέθη και σχήματα βρίσκονταν διάσπαρτα σε όλο τον κήπο, σαν πολύχρωμες πινελιές ταλαντούχου ζωγράφου. Ο αέρας ήταν γεμάτος με αρώματα λουλουδιών και μελωδικούς ήχους. Ήχους από πουλιά που κελαηδούσαν πάνω

Γράφει η CretaMum Ρένα Εκείνο το πρωινό, μόλις ο ήλιος άνοιξε τα μάτια του, άρχισε να ανατέλλει σιγά σιγά πίσω από το γρανιτένιο όγκο των βουνών. Ήταν χαρούμενος και ξεκούραστος μετά από τον πολύωρο νυχτερινό του ύπνο. Το λαμπερό του χαμόγελο φώτιζε τον ουρανό και τον έβαφε γαλάζιο. Όλα υπόσχονταν άλλη μία υπέροχη, ανοιξιάτικη μέρα στην απεραντοσύνη του δάσους, αν δεν ακούγονταν για ακόμα μία φορά όλες αυτές οι φωνές από το σχολείο των πτηνών, πάνω στη γέρικη βελανιδιά. Δώσε

Γράφει η CretaMum Ρένα Όπως θα ξέρετε οι περισσότεροι από παλαιότερα παραμύθια, στο σπίτι μας συμβαίνουν πολύ παράξενα πράγματα και κυρίως όταν ανοίγω το παλιό μπαούλο της γιαγιάς. Ναι, τότε είναι που ξεπηδούν από μέσα τα πιο αλλόκοτα πλάσματα του Νεραϊδόκοσμου όπως νεράιδες, ξωτικά και πολλά άλλα. Σήμερα λοιπόν, θα σας διηγηθώ μια ιστορία για μια μικρή νεράιδα. Μπορεί βέβαια κάποιοι από εσάς να μου πείτε ότι ιστορίες με νεράιδες ξέρετε αρκετές. Ίσως, όμως, αυτή η ιστορία φίλοι μου είναι

Ένα παραμύθι από την CretaMum Ρένα Ήρθε η Άνοιξη! Ήρθε η Άνοιξη! Έλεγαν και ξανάλεγαν τα πουλάκια πάνω στα κλαδιά του κήπου και μετέφεραν τιτιβίζοντας το χαρμόσυνο μήνυμα το ένα στο άλλο. Ποιός ήρθε; Γιατί γίνεται όλη αυτή η φασαρία; Είπε ο μικρός σκαντζόχοιρος και τεντώθηκε όσο πιο πολύ μπορούσε για να ξεπιαστεί. Μόλις είχε ξυπνήσει από τη χειμέρια νάρκη του στην οποία βρισκόταν από το φθινόπωρο. Η Άνοιξη ήρθε φίλε μου, του απάντησε η χελώνα που περνούσε από κοντά

Γράφει η CretaMum Ρένα Σαν λαμπερά διαμάντια γυάλιζαν στο φως το πρωινού ήλιου οι σταγόνες της χθεσινοβραδινής βροχής, που κρέμονταν ακόμα από τις άκρες των φύλλων. Σαν μυριάκριβο εργόχειρο της πιο προικισμένης νεραιδοϋφάντρας. Τόση ήταν η ομορφιά της φύσης εκείνο το πρωινό που ακόμα και η κ. Μεράνθη, η γκρινιάρα Αράχνη, χαμογελούσε καθώς παρακολουθούσε ακίνητη τις εκατοντάδες λαμπερές σταγόνες που κρέμονταν από τον ιστό της. – Καλημέρα κ. Μεράνθη, φώναξε ο Άρης ο Σαλιγκάρης ενώ σερνόταν πάνω στο υγρό χώμα

Γράφει η CretaMum Ρένα Ήταν ένα όμορφο Ανοιξιάτικο πρωινό και, όπως κάθε μέρα, όλα τα ζώα της φάρμας ήταν πάρα πολύ απασχολημένα. Όλα εκτός από ένα, η κυρία Χήνα η σταχτόχηνα, που εδώ και  είκοσι μέρες ήταν στη φωλιά της και κλωσούσε τα αυγά της. Καθισμένη περίμενε καρτερικά να περάσει μία ακόμα εβδομάδα, για να εκκολαφτούν τα αβγά και να αντικρίσει τα χηνάκια της για πρώτη φορά. – Ax, πόσο θα ‘θελα να σφίξω τα παιδάκια μου στην αγκαλιά μου!

Ένα παραμύθι της CretaMum Ρένας Την  περασμένη Τετάρτη ήταν  μια  τυπική  βροχερή και κρύα  χειμωνιάτικη μέρα. Ο ουρανός ήταν γεμάτος με γκρίζα απειλητικά σύννεφα τα οποία, για ακόμα μία φορά, έδειχναν πολύ κακή συμπεριφορά. Η αλήθεια είναι πως τα γκρίζα σύννεφα είναι πολύ κακότροπα: δε φτάνει που πιτσιλάνε τη γη με νερό και τη  μουσκεύουν, για να κάνουν τους ανθρώπους να τρέχουν ή να γλιστρούν κι εκείνα να γελάνε, το χειρότερο από όλα είναι ότι όλη την ώρα καυγαδίζουν μεταξύ